مقدمه: پیچیدگی شرایط کاری در سازمان­ها از جمله عدم اعتماد کارکنان، شرایط کاری پر چالش توأم با احساس منفی منجر به حس ناامیدی در سازمان­ها شده است که خود می­تواند ناشی از شرایط پیرامون جامعه و نیز جو سازمانی باشد. مقاله حاضر، با هدف بررسی ارتباط بدبینی سازمانی و فرسودگی شغلی با نقش میانجی سکوت سازمانی در بین ناجیان غریق استخرهای شهرداری شهر تهران پرداخته است.
روش: روش تحقیق علّی و از نظر هدف کاربردی می­باشد و برای جمع‌آوری داده‌های تحقیق از رویکرد پیمایشی استفاده شد. ابزار گردآوری داده‌ها، پرسشنامه بدبینی سازمانی کالاگان (۲۰۰۹)، پرسشنامه سکوت سازمانی دینه و همکاران (۲۰۰۳) و پرسشنامه فرسودگی شغلی ماسلاچ (۱۹۸۵) بود. جامعه آماری این تحقیق ناجیان غریق فعال در استخرهای شهرداری شهر تهران به تعداد ۴۳۶ نفر بود. روش نمونه‌گیری، تصادفی ساده به کار گرفته شد. جهت تجزیه‌وتحلیل داده­ها از آمار توصیفی و استنباطی استفاده گردید و برای مدل­سازی معادلات ساختاری از نرم‌افزار لیزرل نسخه ۸/۸ استفاده شد.
یافته­ ها: نتایج تحقیق نشان داد بدبینی سازمانی از طریق سکوت سازمانی بر فرسودگی شغلی در بین ناجیان غریق استخرهای شهرداری تهران اثرگذار بود که میزان این تأثیر برابر ۵۶/۰ بود (۹۶/۴ =z ، ۰۱/۰ ≥ ρ). به نظر می­رسد بدبینی ناجیان غریق به دلیل نقش کمتر در تصمیم­گیری و داشتن اطلاعات اندک در سازمان باعث می­شود آنان از طریق سکوت واکنش نشان داده و پیامد چنین سکوتی، منجر به فرسودگی شغلی شود.
نتیجه­ گیری: در نتیجه نگرش ناجیان غریق نسبت به محل کار خود می­تواند به‌صورت منفی توأم با احساسات ناخوشایند، درماندگی و خشم همراه شود که به‌صورت جدی عملکرد این افراد را تحت تأثیر قرار می­دهد، در این راستا پیشنهاد می­شود مدیریت سازمانی در کنار پر رنگ شدن حضور و نقش ناجیان غریق در جریان فرایندهای تصمیم­گیری و شفافیت سازمانی، بتواند فرسودگی در حرفه حساس نجات‌غریق را کاهش دهد.